Okay here we go: mijn allereerste blog. Ik heb geen plan. Ik weet niet wat ik doe, en of wat ik doe goed is. Ik heb geen niche of focus. Ik heb heel erg veel gedachtes en daar ga ik het mee doen.
Ik denk dat het voor veel herkenbaar is: een hoofd vol gedachtes en chaos, maar geen manier hebben om het te uiten - je voelt je verdwaald. Ik heb het op veel manieren geprobeerd; ik heb dagboeken geschreven, journals gemaakt, gemediteerd, therapie gevolgd - maar niks bleef lang genoeg hangen om ook echt zijn vruchten af te werpen. Continu ben ik op zoek naar manieren om mijzelf die rust te geven, en het mooiste zou zijn andere tegelijkertijd steun te kunnen bieden. Dus hier gaan we - poging 300: het schrijven van een blog.
Wat wél en wat niet
Ik ben absoluut geen expert. Je zult hier geen cursus vinden om je leven te optimaliseren. Tenminste, ik wil je altijd helpen, maar geen garantie dat dit ook daadwerkelijk nut heeft. Ook geen ochtendroutines, of meditatietips hier. Maar wel: hersenspinsels, twijfels, dingen die ik super leuk vind - en juist niet, en uiteraard een goede dosis zelfspot. Hierin is geen detail te uitgebreid. Ik zeg vaak alles wat ik denk, en dit zal met schrijven niet anders zijn. Dus als je niet tegen oversharen kan, is dit je teken om weg te klikken.
Ik studeer, ik werk, ik ben verliefd, ik heb de liefste vriendinnetjes en familie, ik lees graag, ik woon op mezelf in het prachtige Rotterdam, ik ga er graag op uit en ik heb een fysieke beperking. Genoeg onderwerpen om over te praten en genoeg verhalen die hierbij komen kijken, dus houd je vast - dit wordt een wilde rit.
Mijn gedachtes op papier (nouja scherm)
De afgelopen weken hebben veel verandering met zich meegebracht - en dat is eigenlijk de reden dat ik hiermee begin. Zo ben ik verhuisd naar Rotterdam, helemaal in mijn uppie. Ik heb eerder alleen gewoond en dit was een verschrikkelijke ervaring. Toch hield ik mijn droom: een eigen plekje in 010. Nu is het zo ver en moet ik wennen. Ik kan niet meer zomaar naar mijn familie en kom opeens overal mezelf tegen. Dit wist ik wel van te voren, dat dit zou gebeuren, maar het is toch eenzaam en eng.
Daarnaast ben ik aan het afstuderen. Ik doe al bijna vier jaar met plezier mijn opleiding, en nu is dat gewoon bijna voorbij. Ik ben volgens mij nog steeds in de ontkenningsfase, want hoe bedoel je ik moet werk gaan zoeken en bedenken wat ik leuk vind? Ik ben pas 20?! En als iemand met chronische keuzestress vraag ik me sterk af hoe ik dat ga doen - maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Kortom, genoeg om over wakker te liggen (en geloof me dat doe ik ook). Ik kwam afgelopen week onderstaande quote tegen. Dit was even een reality check die ik heel erg nodig had, en jullie misschien ook. Ik heb geen idee wie het geschreven heeft, maar je bent een lifesaver.
"Je hoeft het niet allemaal te weten. Alleen het volgende kleine stapje is genoeg."
Geen antwoorden, wel verhalen
Kortom, dit is geen zoektocht naar antwoorden. Het is het leren accepteren van gevoelens, het kunnen omgaan met vallen en opstaan, en het belangrijkste: het beste uit je twenties halen.
Ik weet niet wie dit leest, of iemand dit leest — maar als je het gevoel hebt dat je óók een beetje verdwaald bent: welkom. Ik waardeer je en we zoeken samen de weg terug.
Reactie plaatsen
Reacties