Het hele leven zit vol met keuzes. Vroeger was je grootste keuze waar je je ging verstoppen, of even later het kiezen van je outfit voor school. Nu is het allemaal iets serieuzer. Zoveel te kiezen, zoveel mogelijkheden. Je wilt alles, maar het past niet allemaal in de tijd die je hebt. Je moet kiezen. Maar hoe weet je dat je de goede keuze maakt? Waarom is het dat wanneer je gekozen hebt, je hoofd vol spookt met alternatieven? Waarom voelt kiezen als verliezen?
Help, ik moet kiezen
Het einde van mijn studie nadert en bij elke verjaardag, bijeenkomst, of ander soort gesprek, komt de vraag omhoog: weet je al wat je hierna gaat doen? En die vraag spookt al maanden in mijn eigen hoofd.
Ik kan gaan reizen - ik studeer tenslotte toerisme en mijn TikTok FYP staat vol met meiden die backpacken in Azië. Ik kan gaan doorstuderen - die minor aan de BUAS lijkt me erg leuk, maar daarvoor moet ik een jaar naar het buitenland en ik heb net een kamer in Rotterdam weten te bemachtigen (niet handig). Een jaar extra ome DUO zou ook niet verkeerd zijn, maar mijn studieschuld is al hoog genoeg. Dus dan wordt het toch maar werken, maar wat ik wil dan?
Toerisme is een breed begrip, en de werkmogelijkheden zijn eindeloos. Toch lijkt niks mij leuk. Oké dat is overdreven, een aantal spreken me wel aan. De helft hiervan valt echter al af omdat je tegenwoordig minimaal drie jaar werkervaring moet hebben voor een startersfunctie. Dit is uiteraard mijn eigen fout, ik had ook fulltime moeten werken naast mijn HBO-studie. De andere helft zijn wel kanshebbers, maar met solliciteren ben ik toch maar nog niet begonnen. Ik ben veelte bang dat ik het verkeerde kies. En tuurlijk je geeft niet je ziel aan een bedrijf wanneer je je CV opstuurt, maar het voelt toch gelijk alsof je alle andere mogelijkheden weggooit.
De keuzestress-cocktail
Ik vergelijk mezelf altijd met anderen. De oorsprong hiervan ligt in mijn jeugd, waarin ik heel erg mij best deed niks raars te doen en bij de groep te horen. Niet verder buiten de groep vallen dan dat ik al deed. Nu uit het zich meer in het snel beïnvloed raken en het gevoel hebben dat ik dezelfde keuzes moet maken als anderen. Ik merk aan mezelf dat ik hier de laatste tijd veel last van heb. Die meiden op TikTok zijn aan het backpacken, dat wil ik ook. Mijn vriendinnen hebben het over een master, misschien moet ik dit ook maar gaan doen.
Daarnaast spoken ook de standaard vragen door mijn hoofd: wat als het de verkeerde keuze is? Wat als ik spijt heb? In mijn hoofd heerst een druk het in een keer goed te moeten doen, de juiste keuze te maken. Dit is een druk die niemand anders op mijn uitoefent behalve ikzelf. Een stuk perfectionisme denk ik. Het idee dat je gelijk moet werken na je studie is natuurlijk niet meer van nu. Gen-Z heeft hier vaak geen zin in. Het trekt me echter wel. Maar is dit omdat ik het leuk vind of omdat ik het gevoel heb dat dit verwacht wordt?
Het echte probleem is denk ik dat alles mij leuk lijkt. Reizen was altijd mijn plan, in ieder geval toen ik nog geen eigen plekje en relatie had. En terwijl die droom niet meer actueel is, kriebelt het idee nog wel. Doorstuderen heeft ook wat, nog even student blijven. Ik wil het allemaal, terwijl ik weet dat dit niet kan.
Wat er eigenlijk gebeurt: verliesangst
Of je nu het goede kiest of toch een omweg neemt, kiezen zal altijd als verliezen voelen. Niet omdat je het verkeerde kiest, maar omdat het moeite kost. Of dit nu moeite is met afsluiten, moeite met het gevoel hebt dat je iets moet missen, of moeite met niet alles meemaken. Je kunt zeker weten dat iets de goede keuze is voor jou, maar toch verlies voelen omdat het betekent dat je iets anders achterlaat of buitensluit.
Het gene wat ik nu voel is ook geen angst om het verkeerde te kiezen, maar juist de angst om te verliezen. Ik wil vrijheid, maar ook richting. Rust, maar ook avontuur. Misschien is het niet de keuze die zwaar voelt, maar het besef dat ik niet alles tegelijk kan zijn.
Wat ik mezelf vertel (of in ieder geval probeer)
Vaak loop ik vast in deze keuzestress, kom ik niet verder of kom ik juist met duizend ideeën tegelijk. Ik probeer mezelf op deze momenten te herinneren dat ik nog jong ben. Mocht ik ervoor kiezen om nu te werken, is dit niet het einde van de wereld. Ik kan over vijf jaar altijd nog een sabbatical nemen en de wereld rond reizen. Of op mijn dertigste terug naar school gaan. Een perfecte keuze bestaat niet, alleen de keuze die nu voor mij goed voelt. En hier hoeft niemand het mee eens te zijn, zo lang ik het maar snap (of soms ook niet). Je hoeft het niet zeker te weten om te mogen beginnen.
Of ik nu kies voor links, rechts of een omweg — ik neem mezelf toch wel mee. En dat is op z’n minst iets waar ik steeds iets beter in word.
Reactie plaatsen
Reacties